CHOPSTICKS CHRONICLES

Mahilig ako sa mga Asian foods gaya sushi, sashimi, ramen, champong at kung anu-ano pang noodles. Pero isang bagay ang kanilang common denominator - ang chopsticks. Bata ako eh natutunan ko na kung paano gumamit ng chopsticks. Mahilig kasi ako sa lucky me pancit canton. Masarap kasi ang mag-canton lalo na pag malamig lalo na sa likod ng Mapua, yung cantonan dun. Hehe.

Lately, napahilig ako sa pagkain ng Korean noodles na nabibili sa isang Korean convenience store sa may Ortigas. 'Yung chopsticks nila ay yung ordinary na kahoy.

Maniwala man kayo o hindi, laging di pantay ang pagkaka-hiwalay ko sa kanila. Laging tabingi na halos minsan ay hirap na akong gamitin.

Napagnilay-nilayan ko (honglolim!) na ang chopsticks ay pwedeng ikumpara natin sa buhay.

Simulan natin dun sa paghahati nito sa gitna. Una, kapag minadali mo ito ay minsan natatabingi o hindi pantay. Mahirap kumain pag tabingi. Parang mga decisions natin sa buhay, kapag sige lang ng sige sa pag-decide at tila di ka nag-iisip, ikaw din ang mahihirapan sa bandang huli. Kaya para mas maganda ang outcome eh hinay-hinay sa pagdecide at gawin ito ng maayos para pantay at hindi tabingi. Slowly but surely.

Ikalawa, may ugali tayo ni tinatasa muna ang chopsticks bago kumain para tanggalin ang mga pwedeng makasamid sa lalamunan. Hindi naman kasi masarap kung nakalulon ka ng kawayan di ba? Ganyan din ang buhay, minsan kelangan tayong dumaan sa pag-tasa sa sarili natin para matuto at maituwid ang pagkakamali. Masakit nga minsan ang karanasan pero madalas dun naman tayo matututo. We learn mostly on those things the hurt and disappoint us.

Ikatlo, napansin ko ang mga Singaporeans eh hindi Lang chopsticks ang ginagamit kundi may spoon sila na pang-congee o soup. Ginagamit ito para makuha ang sabaw sa kinakain. Ang kahulugan lang yan eh mas ok kung may karamay ka, meron kang kasama kasi mas madami kang nagagawa at napapadali ang buhay at higit sa lahat eh mas masaya. Tignan din natin sa chopsticks, walang kwenta kung nag-iisa lang sya kaya dapat laging may kapares.

Ikaw, para ka din bang chopsticks?

MAY JUSTICE PREVAIL

A number of my fellow Bedans got hurt on the blast last weekend during the Salubong 2010 along Taft Avenue.

Two of them ended with amputated leg leaving her dreams shattered. But I know she's strong enough to surpass this storm in her life because Bedans are strong, we will survive yet we don't know how to kill. We are the lions in the jungle, the prowess will reign.

We condemn those who were behind the blast and may the victims will achieve justice.

"Bedans will answer the clarion call

For San Beda, our country, and God."

Going Vegetarian!

Lesser or none at all, I promised to avoid carbs. I made it on the first run. I tried and was fulfilled, thus I'll do it again. I know I'll be used to until I reach full adaption.

I'm getting successful with this, I need to.

Feeling lighter and more alert, that's the first symptoms. I'm getting excited with the results.

Wait 'til I get the effect of this insanity.

CHILL MUNA!

Pressure and stress lead me to the state of anxiety.

Naramdaman ata ito ng boss ko kaya sabi nya, “Werden chill, Andy!”

Chill lang daw, slow down at the cusp at baka madisgrasya pa ako ng tuluyan. Mental ang kababagsakan.

Bilang pakunswelo, inextend ang aking deadline!

Kaya naman I sported my earphone and swayed to the tune.

Feet thomping. Head bobbing. The beat meets the body and I feel good.

ADOBO 101

Nawiwili ako sa pagluluto ng baon ko sa opisina araw-araw. Kung anu-anong klaseng experiment ang ginagawa ko sa kusina para lang mapasarap ang luto. Mahilig ako sa food pero di halata dahil sa tikas at gandang lalake ko talaga, di gaya ng iba dyan! Bwahihi!

Isa akong GI –Genuine Ilocano kaya lumaki ako sa province na mahilig talaga sa mga home-cooked meals. Hindi naman ako pihikan sa food pero alam ko kung paano sabihin kung sumptuous ang ulam o kaya pang-carinderia ni Aling Cora sa may kanto dito sa Sampaloc.

Likas na mahilig magluto ang peyrents ko. Si daddy eh masarap magluto ng lutong Ilocano gaya ng pinakbet na may chicharon, simpleng malunggay na may bulaklak ng kalabasa at kung anu-ano pa. While my mom cooks those something like in Western, you know? (Insert that American accent at pataas ang tone nung last 2 words.)

Pero ako, isang palpak sa kusina kaya nga pinagtiya-tiyagaan kong pag-aralan ito. Ayoko namang magutom ang aking magiging wifey pag ikakasal na ako no!

So heto, nagluto ako ng aking adobo:

Ingredients:

4 cloves garlic

1 cup of toyo at suka

1 kilo chicken

1 gram of paminta (Yes, talagang 1 gram lang at kelangan mo itong sukatin)

3 leaves ng laurel (optional, di ko na nilagyan yung sa akin kasi ayoko ng amoy)

1 cellphone (dapat may load kung hindi naka-linya)

1 number ng iyong magulang (pwedeng si daddy o si mommy at dapat reachable sila)

Procedure:

Pag-halu-haluin ang mga ingredients at lagyan ng kaunting tubig. Kapag malapit ng matuyo habang nakasalang, tawagan ang iyong papi o mami at tanungin kung ok na. Dapat ok ang pagdescribe mo sa anyo na ng niluluto kasi baka ito ay hilaw pa o kaya sunog na.

Easy lang di ba? Oh sya, maglalaro muna ako ng plants vs. zombies, ina-atake na ako ng water zombies na nakasakay rubber duckie. Haha!

Bon apetite!